Taraxacum officinale Weber.
Roślina osiągająca do 50 cm wysokości, bardzo pospolita na preriach, pastwiskach, polach, nieużytkach, rowach, zboczach i brzegach rzek i potoków.
Część używana
Zwykle stosuje się wysuszony korzeń. Można również użyć mieszanki wierzchołka korzeniowego i kwiatowego, która składa się z części nadziemnych i podziemnych i suszonych.
Składniki aktywne
Korzeń składa się z:
- sole potasu.
- Inulina.
- laktony seskwiterpenowe: germakranolid, eudesmanol.
- pentacykliczne alkohole triterpenowe: taraxasterol, arnidiol, faradiol.
- fitosterole: sitosterol, stigmasterol.
- Śluzy.
Liście składają się z:
- sole potasu.
- laktony. seskwiterpeny: germakranolid.
- triterpeny: cykloartenol.
- fitosterole.
- flawonoidy.
Działanie
Tradycyjnie korzeniowi przypisuje się działanie moczopędne, żółciopędne i żółciopędne, natomiast korzeniowi przypisuje się działanie oczyszczające. Dlatego mniszek lekarski jest powszechnie uważany za środek oczyszczający i łagodny środek przeczyszczający.
Wskazania
Europejskie Naukowe Stowarzyszenie Fitoterapii (ESCOP) zatwierdza stosowanie korzenia w celu stymulacji funkcji wątroby i dróg żółciowych, w leczeniu niestrawności oraz w celu pobudzenia apetytu. Akceptuje również stosowanie liścia w celu zwiększenia wydalania z moczem (niezbędne w przypadkach takich jak reumatyzm czy profilaktyka kamicy moczowej).
Europejska Agencja Leków (EMA) zatwierdza tradycyjne stosowanie różnych części rośliny do stymulacji wydalania z moczem oraz jako środek wspomagający w łagodnych zaburzeniach układu moczowego. Zatwierdza również szczególne zastosowanie korzenia i korzenia w połączeniu z częściami nadziemnymi do łagodzenia łagodnych zaburzeń trawiennych, takich jak: uczucie pełności, wzdęcia, powolne trawienie i przejściowa utrata apetytu.
Tradycyjnie cała roślina była stosowana w leczeniu egzemy i innych chorób skóry, takich jak dna moczanowa i choroby reumatyczne oraz jako środek wspomagający w leczeniu nadwagi.
