Zingiber officinale Roscoe.
To roślina wieloletnia do 60 cm wysokości, która rośnie na wilgotnych glebach lasów deszczowych i na łąkach. Szeroko uprawiana na polach w klimacie tropikalnym: od Malezji i Chin po Indie, Amerykę Południową i Indie Zachodnie, zwłaszcza na Jamajce. Pochodzi z Azji.
Używana część
Wykorzystywana część tej rośliny to suszone kłącze, całe lub posiekane z usuniętą skórką.
Składniki aktywne
- węglowodory seskwiterpenowe: zingiberen, seskwifenaldren, kurkumen, farnezen, bisabolen,
- węglowodory, aldehydy i alkohole monoterpenowe: kamfen, linalol, neral i geranial.
- fenyloalkanony lub fenyloalkanony: gingerole i sogaole,
- diaryloheptanoidy: difenyloheptenony, difenyloheptanole, difenyloheptandiole, octany,
- skrobia,
- lipidy: trójglicerydy, lecytyny i wolne kwasy tłuszczowe,
- witaminy: szczególnie witamina C.
Działanie
Imbir tradycyjnie używano jako środka pobudzającego trawienie i wiatropędnego, chociaż jego obecne zastosowanie ma działanie przeciwwymiotne i przeciwzapalne.
Wskazania
Europejskie Naukowe Stowarzyszenie Fitoterapii (ESCOP) dopuszcza imbir w leczeniu nudności i wymiotów związanych z chorobą lokomocyjną i ciążą. W przypadku pooperacyjnych drobnych interwencji chirurgicznych również dopuszcza się jego stosowanie jako środka przeciwwymiotnego.
Europejska Agencja Leków (EMA) akceptuje jego zastosowanie w zapobieganiu nudnościom i wymiotom związanym z chorobą lokomocyjną. Akceptuje również jego tradycyjne zastosowanie w leczeniu łagodnych skurczów przewodu pokarmowego i wzdęć.
Tradycyjnie jest również stosowany jako środek wspomagający trawiennie w przypadku niestrawności.
