Niezbędny pierwiastek śladowy, obecny w niewielkich ilościach we wszystkich tkankach ciała.
Możemy go dostarczyć poprzez dietę, ponieważ znajduje się w wielu produktach spożywczych tj.: pełnych ziarnach, roślinach strączkowych, orzechach, podrobach (nerki i wątroba), ziemniakach i ostrygach oraz skorupiakach. Występuje również w warzywach tj.: ciemne warzywa liściaste i suszone owoce.
Funkcje
- bierze udział w tworzeniu czerwonych krwinek i funkcjonowaniu naczyń krwionośnych,
- przyczynia się do prawidłowego funkcjonowania nerwów i układu odpornościowego,
- uczestniczy w utrzymaniu kości,
- przyczynia się do prawidłowego metabolizmu energetycznego,
- chroni komórki przed uszkodzeniami oksydacyjnymi.
Zalecane dzienne spożycie
Niemowlęta | Odpowiednie spożycie |
0 do 6 miesięcy | 200 µg/dzień |
7 do 12 miesięcy | 220 µg/dzień |
Dzieci i dorośli | Zalecana dzienna porcja |
1 do 3 lat | 340 µg/dzień |
4 do 8 lat | 440 µg/dzień |
9 do 13 lat | 700 µg/dzień |
14 do 18 lat | 890 µg/dzień |
> 19 lat | 900 µg/dzień |
Ciąża | 1000 µg/dzień |
Karmienie piersią | 1300 µg/dzień |
Niedobór / Toksyczność
Miedź spożywana w diecie zazwyczaj wystarcza na pokrycie zapotrzebowania, więc deficyt jest rzadki. Choroba Menkesa jest bardzo rzadką genetyczną chorobą u dzieci. Wpływa na dystrybucję miedzi w organizmie: mózg i inne części ciała nie otrzymują wystarczającej ilości miedzi, która gromadzi się w jelicie cienkim i nerkach. Wpływa to na strukturę kości, skóry, włosów i naczyń krwionośnych oraz zaburza funkcjonowanie nerwów.
Miedź jest toksyczna w dużych ilościach. Istnieje patologia, znana jako choroba Wilsona, która powoduje złogi miedzi w wątrobie, mózgu i innych narządach, co prowadzi do zapalenia wątroby, zajęcia nerek i zaburzeń pracy mózgu.
